Είχα ακούσει πολλά για την Ελλάδα και τους Έλληνες του σήμερα πριν επιστρέψω. Δυστυχώς στις ολιγοήμερες μου διακοπές μέχρι τώρα δεν είχα το χρόνο να παρατηρήσω τις διαφορές με την κατάσταση του 2009 - το έτος της μεγάλης φυγής. Εξάλλου στην Αθήνα περνούσα ελάχιστο από το χρόνο των διακοπών μου.
Ευτυχώς, οι άνθρωποι δε μεταλλάχθηκαν. Ίσως έγιναν λίγο πιο απαισιόδοξοι. Τα γέλια και οι ζωντανές φωνές σε μετρό και λεωφορεία ακούγονται από εφήβους. Οι υπόλοιποι υιοθέτησαν φράσεις-κλισέ στους καθημερινούς διαλόγους, ρωτούν πάντα για το μισθό σου όταν μαθαίνουν πως δουλεύεις και πήραν το ύφος του φτωχού συγγενή.
Ας τα πιάσουμε ένα-ένα. "Να 'σαι καλά" είναι η φράση που θ' ακούσεις τουλάχιστον δέκα φορές τη μέρα. Αντικαθιστά το "ευχαριστώ", το "παρακαλώ", το "δεν κάνει τίποτα", το "χρόνια πολλά", το "καλημέρα", το "καλησπέρα", το "είσαι όμορφος/η", το "σ' αγαπώ" και το λένε ΟΛΟΙ. Το ύφος είναι πάντα χαμογελαστό με ένα κρυμμένο παράπονο τις περισσότερες φορές, το ύφος του κακομοίρη. "Ευχαριστώ πάρα πολύ" είναι μία φράση που χρησιμοποιείται κατά κόρον. Σπάνια θ' ακούσεις "Ευχαριστώ" ή "Ευχαριστώ πολύ". Πλέον, το αδιάκριτο της ερώτησης "Πόσα παίρνεις" του παρελθόντος δεν είναι κάτι που σταματά τους φίλους και γνωστούς απ' το να μπουν στον κόπο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου