Η πρώτη μου ζωντανή εμπειρία εκδήλωσης αυτού που ως Έλληνες διαφυλάσσουμε ως κόρη οφθαλμού, το διαλαλούμε και μας κάνει προσωπικά υπερήφανους... το ρατσισμό. Στο λεωφορείο λοιπόν, έχω βάλει τ' ακουστικά μου και πηγαίνοντας ακούω έντονες φωνές. Γυρίζω και βλέπω μία κυρία μέσης ηλικίας να φωνάζει σε κάποιον νεαρό ξένο που καθόταν στην πίσω θέση. Ήταν θέμα χρόνου να πέσει κι η πρώτη μπάτσα. Από τα συμφραζόμενα κατάλαβα πως ο αλλοδαπός άπλωσε "χέρι" στην κυρία. Η δεύτερη μπάτσα δόθηκε με αστραπιαία κίνηση με προπηλακισμούς ώστε να μην απομακρυνθεί ο αλλοδαπός μέσα σε φωνές χλευασμού από το "κοινό" της παράστασης. Τελικά του δόθηκε η "άδεια" ν' αποβιβαστεί από το λεωφορείο αγκαζέ μ' έναν άγνωστο και άσχετο με την υπόθεση κύριο, ο οποίος του πρόλαβε δυο-τρεις τραβώντας τον σ' ένα στενό πριν αυτός το βάλει στα πόδια.
Εντονότατες οι σκέψεις στο μυαλό μου μετά το συμβάν. Αφενός ο αλλοδαπός έχει βιώσει τόσο ρατσισμό τον τελευταίο καιρό γιατί να ενεργήσει έτσι, ειδικά μέσα στο λεωφορείο και να εκτραπεί; Η απάντηση αυτονόητη και φοβιστική. Αφετέρου, η αντίδραση του θύματος και των συνεπιβατών θα ήταν ίδια αν ο θύτης ήταν Έλληνας ή Αμερικάνος ας πούμε; Τι θα συνέβαινε σε αντίστοιχο συμβάν στην Ολλανδία; Η βία είναι η λύση; Σωτήρες του έθνους μη μας παίρνετε μαζί σας στην κατρακύλα. Οι άνθρωποι υπήρχαν πριν τα σύνορα και τις σημαίες. Οι ψυχές δεν έχουν χρώμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου